Noord-Amerikaanse crypto-miners strijden met China

De lente komt naar de Noord-Amerikaanse cryptocurrency-miners. Met toegang tot robuuste kapitaalmarkten, goedkope macht, een stabiel politiek klimaat en toenemende deelname van technologische innovators, ontbranden mijnbouwactiviteiten van industriële kwaliteit in de Verenigde Staten en Canada. Hierdoor krijgen Chinese mining-pools, die nu meer dan de helft van de hashing-macht in de wereld beheersen, concurrentie.

Deze nieuwe ondernemingen zijn zich bewust van de noodzaak om de CO2-voetafdruk van mining te minimaliseren. In maart, toen Neptune Digital Assets en Link Global aankondigden dat ze een nieuwe Bitcoin mining faciliteit van vijf megawatt zouden ontwikkelen in Canada, noemde Neptune CEO Cale Moodie de ‘’aanzienlijke wereldwijde druk om duurzame Bitcoin mining activiteiten over de hele wereld te ontwikkelen’’. Hij voegde daaraan toe dat het project zou worden aangedreven door zonne-energie, wind en aardgas.

Waarom duurde het zo lang?

Sommigen vragen zich af hoe en waarom de westerse landen China in de eerste plaats zo’n voorsprong lieten nemen in de crypto-mining. China is nu goed voor 65% van de wereldwijde BTC-miners volgens het Cambridge Centre for Alternative Finance. Dit wordt vergeleken met slechts 7,24% voor de VS.

Ondertussen schat een artikel van 6 april geschreven door academici van de University of the Chinese Academy of Sciences, Tsinghua University, Cornell University en de University of Surrey in Nature Communications, een peer-reviewed tijdschrift, het Chinese aandeel veel hoger: “Vanaf april 2020 is China goed voor meer dan 75% van de Bitcoin-blockchain-operatie over de hele wereld.” Het artikel legt verder uit dat sommige van de plattelandsgebieden van China worden beschouwd als een “ideale bestemming voor Bitcoin-mining” vanwege goedkopere elektriciteitsprijzen en grote stukken onontwikkelde grond voor de bouw van mining-pools.

‘’In de begindagen hield het Wilde Westen-karakter van de mining grote investeringen tegen’’, zegt Vera. Hij legt uit hoe de Bitcoin-mining zo geografisch scheef werd. ‘’De ondoorzichtigheid van de ASIC-toeleveringsketen’’ (de toepassing specifieke geïntegreerde schakelingen die specifiek zijn ontworpen om de hashing berekeningen uit te voeren die van miners worden geëist) ‘’en de controleerbaarheid van de mining-pools hebben ertoe geleid dat kapitaal buitenspel werd gezet.’’

China’s dominantie is ook te verklaren in macrotermen suggereert Yu Xiong. Noord-Amerika wordt opgezadeld met hogere arbeidskosten en energiekosten dan China, dat de wereld leidt met ongeveer 30% van de wereldwijde waterkrachtcapaciteit en een aandeel van 50% in de opwekking van steenkoolenergie. “Die vergemakkelijkte de mijnbouw in China”, vertelt Xiong.

Chase Lochmiller, CEO en medeoprichter van Crusoe Energy Systems (een bedrijf uit Colorado dat afvalgas van oliebronlocaties gebruikt om Bitcoin mining platforms van stroom te voorzien) vertelt dat er nu meer miners zijn die naar Noord-Amerika migreren, gedreven door de toegenomen aandacht die investeerders en de samenleving in het algemeen aan BTC besteden.

Elke beweging naar Noord-Amerika zou ook kunnen uitnodigen tot verder onderzoek van milieuactivisten die het enorme energieverbruik van Bitcoin hebben aangevallen en de bijbehorende klimaatbedreigende emissies. Het jaarlijkse energieverbruik van de Bitcoin mining in China alleen al zal in 2024 pieken op 296,59 terawattuur, volgens de Nature Communications-paper, die “het totale energieverbruik van Italië en Saoedi-Arabië overschrijdt” in 2016.

Lochmiller zegt dat een hoog energieverbruik op zich ‘’niet per se een slechte zaak’’ is als het goed wordt gedaan. Crusoe Energy heeft bijvoorbeeld een technologie ontwikkeld die het aardgas opvangt dat op oliebronlocaties in de atmosfeer wordt ‘’uitgebrand’’. Zij gebruiken dit afvalgas ‘’om modulaire datacenters (mining platforms) die rechtstreeks op de putlocatie worden ingezet van stroom te voorzien.’’

Swanson benadrukt dat BTC-mining op weg is om van hernieuwbare energiebronnen de primaire bron te maken “en misschien op een dag de enige energiebron voor het Bitcoin-netwerk.” Zelfs vandaag de dag maakt Blockcap gebruik van stroom die een CO2-neutrale output van bijna 50% bereikt. “We blijven onze CO2-emissiedoelstelling naar neutraal drijven.” Op dit moment wordt de meeste Bitcoin-mining wereldwijd echter niet aangedreven door hernieuwbare energiebronnen zoals zonne-energie, wind of hydro. Volgens het Cambridge Centre for Alternative Finance is “39% van het totale energieverbruik van Hashing afkomstig van hernieuwbare energiebronnen.”

Niet iedereen is echter onder de indruk van recente maatregelen. Zelfs als het Bitcoin-netwerk volledig op hernieuwbare energie zou draaien, zegt De Vries, zou het niet al zijn PoW-gerelateerde problemen oplossen. “Dit netwerk draait op zeer gespecialiseerde apparatuur die niet kan worden hergebruikt,” en de groeiende vraag naar de ASIC-machines “draagt al bij aan de verstoring in de wereldwijde toeleveringsketen van halfgeleiders.” Het eindresultaat zal “een aanzienlijke stapel elektronisch afval bovenop al dat energieverbruik zijn. Geen enkele hoeveelheid groene energie kan dat oplossen.”

We zouden dus kunnen concluderen dat de Bitcoin goed aan een duurzame en milieuvriendelijke weg timmert, maar dat we niet zeker weten of de Bitcoin ooit volledig CO2-neutraal zal zijn.